SchildklierSchildklierproblemen tijdens de zwangerschap
Schildklierproblemen komen vaker bij vrouwen voor. Zowel hypothyreoïdie als hyperthyreoïdie worden soms vastgesteld tijdens een zwangerschap.
Enkele maanden na de bevalling kan soms een ontsteking van de schildklier optreden.
Hypothyreoïdie
Een te traag werkende schildklier wordt tijdens de zwangerschap niet zo vaak vastgesteld. De reden is duidelijk: vrouwen met een traag werkende schildklier hebben vruchtbaarheidsproblemen en ovuleren vaak niet. Ze worden dus zelden zwanger.
De zeldzame gevallen waarbij een vrouw met een onbehandelde traag werkende schildklier toch zwanger wordt zijn diagnostische uitdagingen. De schildklierproblemen werden in het verleden vermoedelijk niet vastgesteld en de typische symptomen van hypothyreoïdie - moeheid, gewichtstoename, tintelingen in handen en voeten - komen ook voor bij een normale zwangerschap.
Een onbehandelde hypothyreoïdie tijdens de zwangerschap kan nefaste gevolgen hebben voor de baby, zoals trage groei of spontane abortus.
Ook voor de moeder is er een verhoogde kans op complicaties zoals bloedarmoede, eclampsie en het loslaten van de moederkoek met mogelijks levensbedreigende bloedingen tot gevolg.
Vrouwen met een behandelde hypothyreoïdie die zwanger worden zullen hun schildklierwaardes goed moeten laten opvolgen. Het blijkt vaak nodig te zijn om de dosis van de medicatie te verhogen tijdens de zwangerschap. Dit mag uiteraard enkel gebeuren op doktersadvies en na controle van de bloedwaarden!
Hyperthyreoïdie
In 1 op 2000 gevallen wordt de diagose van overactieve schildklier gesteld bij zwangere vrouwen en meestal gaat het dan om de ziekte van Graves.
Net zoals bij hypothyreoïdie worden de symptomen van hyperthyreoïdie - braken, verhoogde bloeddruk, snelle hartslag, maar ook gewichtsverlies - vaak geweten aan de zwangerschap.
Het zwangerschapshormoon hCG heeft een mild stimulerende werking op de schildklier.
Milde gevallen van overactieve schildklier zijn niet noodzakelijk gevaarlijk voor de moeder en de baby en worden meestal niet behandeld. Meer ernstige gevallen zullen moeten behandeld worden omdat de baby anders slecht zal groeien.
Uiteraard is in elk geval een strikte opvolging noodzakelijk om eventuele complicaties tijdig op te sporen.
Postpartum Thyroïditis
Sommige vrouwen krijgen 2 tot 6 maanden na de bevalling (postpartum) een ontsteking van de schildklier (thyroiditis).
De ziekte treedt vooral op in streken met lage jodiuminname via de voeding.
Vrouwen met type 1 diabetes hebben een drie maal hogere kans op het ontwikkelen van postpartum thyroiditis.
De ontsteking geeft in een eerste fase symptomen van hyperthyroïdie: moeheid, irritatie, zenuwachtigheid, hartkloppingen en een snelle hartslag. De symptomen worden vaak onderdrukt door de hormonale veranderingen die na de zwangerschap optreden waardoor deze fase vaak onopgemerkt voorbijgaat.
De fase waarin de schildklier overactief is wordt gevolgd door een fase van hypothyreoïdie. Deze fase treedt op tussen de 3 en 12 maanden na de bevalling en gaat gepaard met de typische ziektetekens van een te weinig actieve schildklier.
De ziekte geneest vanzelf binnen een jaar. Meestal wordt in de hypothyreoïde periode behandeld met levothyroxine.
Vrouwen die postpartum thyroiditis kregen en nog kinderen willen moeten strikt opgevolgd worden tijdens een volgende zwangerschap.